O tym, że w Beskidach można spotkać mamuty, że korzenie brzozy pachną miętą, a w Norwegii król przyznaje plecionkarzom medale za zasługi na polu dziedzictwa kultury, dowiemy się na wystawie plecionkarskiej Stowarzyszenia Serfenta, która już od 13 marca w Krzywym Kominie we Wrocławiu.
Prowadząc badania etnograficzne na terenie Polski i Norwegii, zadawaliśmy sobie i innym pytanie – co powoduje, że coraz więcej osób interesuje się wyplataniem i odkrywa potrzebę twórczego używania własnych rąk? Staraliśmy się dotrzeć jak najbliżej – poznać samych twórców, ich życie i pracę. Spotykaliśmy te same techniki i materiały, które funkcjonują od tysięcy lat. Stąd tak blisko nam do idei plecionkarstwa jako uniwersalnego języka, wspólnego dla ludzi na całym świecie.
Na wystawie można zobaczyć kilkadziesiąt fotografii prezentujących plecionkarzy obu krajów, ich życie i pracę oraz wyplatane wyroby z różnorodnych materiałów. Wyszukać też warto rarytasy z innych krajów – przywiezione w sierpniu 2014 z Indonezji czy Zimbabwe na konferencję zbierającą najważniejsze inicjatywy dotyczące plecionkarstwa z całego świata. Na wystawie można obejrzeć filmy powstałe podczas wypraw terenowych.
Podczas wernisażu 13 marca 2015 o 17:00 odbędzie się pokaz wyplatania – co odważniejsi będą mogli spróbować swych sił.
W ramach wystawy odbędą się dwudniowe warsztaty polskiego plecionkarstwa, podczas których królować będzie kolorowa wiklina (14-15 marca), warsztaty norweskiego plecionkarstwa z użyciem korzeni brzozy (11-12 kwietnia), a także trzygodzinne warsztaty dla dzieci 25 kwietnia.
Udział w warsztatach jest bezpłatny, obowiązują jednak zapisy: tel. 606 797 710 lub e-mail: j.kupracz@krzywykomin.pl.
Ekspozycję można zwiedzać od poniedziałku do piątku do 5 maja 2015 r. w godzinach od 10:00 do 17:00. Wstęp wolny.
Wystawa jest częścią projektu „Niech żyje kosz! Plecionkarstwo jako żywa tradycja w kontekście Konwencji UNESCO w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kultury”, organizatorzy: Stowarzyszenie Serfenta, Søre Skogen, Sunnhordland Museum. Projekt jest dofinansowany ze środków Mechanizmu Finansowego EOG oraz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.