Wystawa jest szeroką prezentacją twórczości wybitnej przedstawicielki polskiej sztuki krytycznej, nurtu związanego z przemianami politycznymi i kulturowymi w Polsce po 1989 roku. Wybór prac – od nagrodzonej na weneckim Biennale „Łaźni męskiej” po projekt „Szukając Jezusa” i najnowsze działania performatywne – podporządkowany jest zagadnieniu, które z perspektywy przeszło trzydziestu lat intensywnej obecności Katarzyny Kozyry w świecie sztuki można uznać za kluczowe – idei płynnej tożsamości.
Być kimś, kim się (nie) jest Katarzyna Kozyra
Wystawa jest szeroką prezentacją twórczości wybitnej przedstawicielki polskiej sztuki krytycznej, nurtu związanego z przemianami politycznymi i kulturowymi w Polsce po 1989 roku. Wybór prac – od nagrodzonej na weneckim Biennale „Łaźni męskiej” po projekt „Szukając Jezusa” i najnowsze działania performatywne – podporządkowany jest zagadnieniu, które z perspektywy przeszło trzydziestu lat intensywnej obecności Katarzyny Kozyry w świecie sztuki można uznać za kluczowe – idei płynnej tożsamości. Prezentacja twórczości artystki ma dwie odsłony – pierwszą z nich była wystawa pokazywana w galerii GVUO w Ostrawie (Czechy) we wrześniu 2024 roku, kolejną będzie wystawa w Galerii Bielskiej BWA w Bielsku-Białej, która otworzy się w piątek, 17 stycznia 2025 roku.
Ekspozycja pozwoli publiczności spojrzeć na twórczość Kozyry jako obszar nieustających eksperymentów związanych z doświadczaniem i definiowaniem tożsamości, ciała oraz płci. W swoich pracach i procesach twórczych artystka obsadza samą siebie w coraz to innych rolach, wykorzystując do tego różnorodne środki wyrazu, takie jak wideo, fotografia, wideoinstalacja i performans. Przez lata obecności na światowej scenie artystycznej, Katarzyna Kozyra przyzwyczaiła nas do głosu krytycznego, konfrontującego odbiorców z tematami tabu, niejednokrotnie prezentując i akcentując rolę ciała nienormatywnego: chorego, starego, queerowego.
Sztuka Kozyry stanowi komentarz dla patriarchalnych struktur i binarnych modeli tożsamości. Ostatnia dekada jest etapem zmian w jej strategii artystycznej. Od czasu pracy nad projektem „Szukając Jezusa” artystka stosuje praktykę „nieobecności”, związaną m.in. z odczuwaniem zmęczenia wobec mechanizmów (nad)produkcji artystycznej. Wystawa, prezentując prace powstałe w ostatnich trzech dekadach aktywności twórczej Kozyry – w tym dzieła kluczowe dla polskiej historii sztuki – ukazuje drogę artystki przez kolejne etapy odkrywania złożoności podmiotu: performatywnego, niespójnego, wymykającego się. Ekspozycji towarzyszy publikacja zawierająca reprodukcje prac oraz teksty kuratorek, Niny Hobgarskiej i Ady Piekarskiej, a także Jiříego Jůzy, Karola Radziszewskiego, Agaty Smalcerz, Kateřiny Štroblovej i Andrzeja Wajsa. Partnerem wystawy jest Fundacja Katarzyny Kozyry. www.katarzynakozyrafoundation.pl
