teatr-polski-poza-polska-w-polsce-2023-warszawa

Teatr polski poza Polską w Polsce 2023: Warszawa

Pierwsze wydarzenie w ramach projektu
Teatr polski poza Polską w Polsce.

O projekcie

W 2021 r., podczas X Festiwalu Wileńskie Spotkania Sceny Polskiej, z inicjatywy Fundacji Pomysłodalnia powstała Unia teatrów polskich poza Polską. W ślad za pomysłem poszły działania, których efektem jest m.in. projekt Teatr polski poza Polską obejmujący monitoring działań teatralnych polskich teatrów i polskich realizatorów i artystów. Na stronie projektu (teatrpozapolska.pl) znajdują się m.in.: aktualizowana mapa polskiego teatru poza Macierzą, informacja o premierach i ważnych wydarzeniach, relacje foto i wideo, wywiady, aktualności. Strona wzbogacona jest rozszerzeniami w postaci mediów społecznościowych (grupa na Facebooku i kanał na YouTube). Wszystkie te działania mają przybliżyć i opisać fenomen nieopisany, jakim jest polski teatr poza Polską oraz stworzyć mechanizm wspierający, dzięki któremu zjawisko uzyska stabilne formy rozwoju i wsparcia.
Projekt jest dofinansowany ze środków Instytutu Teatralnego im.
Z. Raszewskiego w Warszawie.

Warszawskie spotkanie z Polskim Teatrem „Studio” w Wilnie jest pierwszym wydarzeniem w ramach projektu Teatr polski poza Polską w Polsce realizowanego przez Fundację Pomysłodalnia. Partnerem wydarzenia jest Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego, projekt jest dofinansowany ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury

W ramach projektu „Teatr polski poza Polską w Polsce” w latach 2023-2025 odbędą się m.in. pokazy przedstawień, projekcje zapisów filmowych spektakli archiwalnych, seminaria, spotkania po spektaklach.

Harmonogram wydarzenia

19 czerwca 2023 r., godz.10:00-12:30, 18:00-20:30
Sala teatralna Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie
ul. Jazdów 1
10:00-12:30 Polski Teatr „Studio” w Wilnie
– pokaz filmu „Lila Kiejzik – portret”
– rozmowa z twórcami Polskiego Teatru „Studio”
18:00-20:30 „Noc Helvera”
– pokaz spektaklu
– rozmowa pospektaklowa

Na wszystkie wydarzenia wstęp wolny do limitu miejsc na sali.

Noc Helvera


Autor: Ingmar Villqist,
Reżyseria: Jonas Vaitkus,
Scenografia/Kostiumy: Jonas Arčikauskas,
Muzyka: Linas Rimša,
Inspicjentka: Kinga Lewko,
Plakat: Krzysztof Motyka.
Obsada: Agnieszka Rawdo (Klara), Edward Kiejzik (Helver).
Czas trwania: 85 min. bez przerwy.

Premiera: Wileński Stary Teatr (d. Teatr na Pohulance), 25 kwietnia 2023 r.

To jeden z najlepszych polskich dramatów, jakie powstały w ciągu ostatniego ćwierćwiecza. Villqist poszukuje istoty człowieczeństwa, przede wszystkim poprzez ukazanie inności swoich bohaterów. Pisze także o lękach, nienawiści, miłości, samotności i cierpieniu. „Noc Helvera” jest tekstem niezwykle aktualnym. Opisuje mechanizmy, które budzą się w obliczu zagrożenia. Taka noc może zdarzyć się praktycznie wszędzie, bo niemal wszędzie mamy do czynienia z jakąś indoktrynacją – polityczną, religijną czy rasową. Dramat stanowi doskonałe odbicie lęków i zjawisk zachodzących we współczesnym świecie. „Noc Helvera” opowiada historię dwojga ludzi, kobiety i dorosłego mężczyzny, pragnących bliskości, zrozumienia, wzajemnej miłości, a jednocześnie zadających sobie ból. Prowokuje do namysłu nad kwestiami palącymi i fundamentalnymi jednocześnie. „Noc Helvera” jest dla aktorów zarówno szansą, jak i wyzwaniem – i to zarówno ze względu na tekst, który był wielokrotnie prezentowany, jak i ze względu na współpracę ze znanym ze specyficznego trybu pracy reżyserem. Bez wątpienia oboje aktorów wywiązało się ze swoich obowiązków bardzo dobrze. Agnieszka Rawdo przekonywująco przedstawiła aksjologiczne i etyczne zagubienie swojej postaci, wydobyła z Klary cierpienie i niepokój oszczędnymi środkami. Edward Kiejzik to aktor organiczny, znany wileńskiej publiczności z popisowych ról w „Szwejku” i „Zapiskach oficera Armii Czerwonej”. Jego Helver tryska energią, przez co potęguje dramat postaci. Mimo deficytów intelektualnych bucha z niego chęć życia, co sprawia, że paradoksalnie człowiek, który niewiele wie o złożoności życia, chce żyć zdecydowanie bardziej niż Klara. To najbardziej dynamiczny Helver z kilku obejrzanych przeze mnie w ostatnich latach. (Piotr Wyszomirski, Milowy krok Polskiego Teatru „Studio” w Wilnie w: Gazeta Świętojańska, 17.05.2023 r., więcej tutaj https://gazetaswietojanska.org/opiniodalnia/recenzje/milowy-krok-polskiego-teatru-studio-w-wilnie/

Agnieszka Rawdo (ur. 1991) – aktorka. Absolwentka polskiego Gimnazjum w Bujwidzach w rejonie wileńskim. Wielokrotnie zdobywała tytuł laureatki w Konkursie Recytatorskim im. Adama Mickiewicza "Kresy”. Ukończyła studia aktorskie w Litewskiej Akademii Muzyki i Teatru (pedagodzy - Vytautas i Velta Anužisowie). Pracowała w Teatrze Dramatycznym im. Juozasa Miltinisa w Poniewieżu, od 2015 r. jest aktorką Narodowego Teatru Dramatycznego w Kownie, współpracowała z wielkim powodzeniem z Oskarasem Koršunovasem i Wileńskim Miejskim Teatrem OKT oraz jest aktorką Polskiego Teatru „Studio” w Wilnie.

Edward Kiejzik (ur. 1978) – aktor teatralny i filmowy, reżyser, producent, zaangażowany społecznik i animator kultury. W 2009 r. ukończył reżyserię na Litewskiej Akademii Teatru i Muzyki. Pracował w różnych instytucjach kultury, a od 2014 r. pełni funkcję dyrektora Pałacu Kultury w Trokach. Od wczesnego dzieciństwa Edward występował w teatrze, debiutując w przedstawieniu „Dziady” w reżyserii L. Kiejzik. Następnie kreował różnorodne role w spektaklach wyreżyserowanych przez takich twórców jak: Cezary Morawski, Sławomir Gaudyn, Piotr Cyrwus czy Lewan Sapaszwili, współpracując z wieloma innymi reżyserami. Od początku swojej kariery aż do dziś, Edward występuje w Polskim Teatrze „Studio” w Wilnie a na swoim koncie ma ponad 30 ról.

Jonas Vaitkus (ur. 1944) – reżyser teatralny i filmowy, pedagog teatralny, laureat Litewskiej Nagrody Narodowej i wielu innych nagród. J. Vaitkus stworzył blisko sto spektakli teatralnych, operowych na Litwie i za granicą, wyreżyserował filmy. Estetyka teatru J. Vaitkusa jest zawsze rozpoznawalna, kierunek wyróżnia się ścisłą strukturą, cechuje go otwarta teatralność, ekspresja, poetyka, różnorodność gatunkowa i środków stylistycznych, natura ludzka, akcenty polityczne i społeczne są widoczne w jego przedstawieniach.

Ingmar Villqist, właściwie Jarosław Świerszcz (ur. 1960) – dramatopisarz, reżyser, teoretyk sztuki, wykładowca akademicki, doktor sztuk teatralnych, profesor Uniwersytetu Śląskiego. W latach 1994–2000 był wicedyrektorem Narodowej Galerii Sztuki Zachęta w Warszawie. Wykładał historię sztuki XX wieku w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, Katowicach i Warszawie. Od 2004 roku wykładowca w Szkole Filmowej im. K. Kieślowskiego Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, a także na Wydziale Humanistycznym UŚ oraz w Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie. Dyrektor Instytutu Sztuk Filmowych i Teatralnych Uniwersytetu Śląskiego. Jako dramatopisarz zadebiutował w 1995 roku jednoaktówką „Kostka smalcu z bakaliami”. W latach 2000–2006 był etatowym reżyserem w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku. W latach 2008–2010 pełnił funkcję dyrektora naczelnego i artystycznego w Teatrze Miejskim im. Witolda Gombrowicza w Gdyni. Był dyrektorem dwóch edycji Ogólnopolskiego Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych „Raport” w Gdyni w latach 2008 - 2010. Od 2018 roku dyrektor artystyczny Ogólnopolskiego Festiwalu Sztuki Reżyserskiej INTERPRETACJE w Katowicach.
Villqist jest autorem wielu dramatów, m.in.: „Noc Helvera” (1998), „Kostka smalcu z bakaliami” (1993), „Oskar i Ruth” (1998), „Lemury” (1998), „Beztlenowce” (2000), „Helmucik” (2002), „Sprawa Miasta Ellmit” (2003), „Kompozycja w słońcu” (2007), „Czarodziejka z Harlemu” (2008), „Kompozycja w błękicie” (2008), autorem powieści „Archipelag Wysp Pingwinich” (2003), a także reżyserem trzech filmów fabularnych: „Helmucik” (2005), „Ewa” (wspólnie z Adamem Sikorą, 2010) i „Miłość w mieście ogrodów” (2012). Dramaty Villqista były wystawiane przez liczne sceny w Polsce i za granicą, a także emitowane przez Teatr Telewizji oraz Teatr Polskiego Radia. Jego sztuki przetłumaczono na ponad dwadzieścia języków. Villqist jest laureatem licznych nagród za twórczość dramatyczną i filmową, a także za działalność na rzecz kultury.

Jonas Arčikauskas (ur. 1957) – litewski artysta i scenarzysta, uznawany za jedną z najbardziej wpływowych postaci w świecie sztuki i kultury Litwy. Arčikauskas zdobył szerokie uznanie za swoją wszechstronność oraz niezwykłą zdolność do łączenia różnorodnych gatunków i środków wyrazu artystycznego. Jego twórczość charakteryzuje się głębokim zrozumieniem ludzkiej natury, subtelnością w przedstawianiu emocji, a także odwagą w poruszaniu trudnych tematów społecznych i politycznych. Jonas Arčikauskas zdobył liczne nagrody i wyróżnienia za swoją pracę, zarówno na Litwie, jak i za granicą. Jego wpływ na rozwój sztuki i kultury Litwy jest niezaprzeczalny, a twórczość pozostaje inspiracją dla kolejnych pokoleń artystów.

Linas Rimša (ur. 1969) – renomowany litewski kompozytor, którego twórczość obejmuje szerokie spektrum gatunków muzycznych, od muzyki poważnej po jazz, a także ścieżki dźwiękowe do filmów i spektakli teatralnych. Twórczość Rimšy charakteryzuje się niezwykłą wrażliwością, ekspresją oraz zrozumieniem dla potrzeb współczesnego odbiorcy. Linas Rimša zdobył liczne nagrody i wyróżnienia za swoją twórczość, co potwierdza jego pozycję w świecie muzyki. Jego prace są często wykonywane przez uznaną orkiestrę, solistów oraz zespoły kameralne na całym świecie.

Fot. Ricardas Grigas

Fot. Ricardas Grigas

Lila Kiejzik – portret

Reżyseria i scenariusz: Agnieszka Wąsikowska
Zdjęcia: Kamil Hasiuk
Czas trwania: 30 min., Polska 2022, premiera: 2 kwietnia 2023 TVP Wilno
Produkcja: Telewizja Polska Centrum Kultury i Historii, współpraca: TVP Wilno.

Lila Kiejzik to wybitna reżyserka teatralna, kierowniczka i reżyserka Polskiego Teatru „Studio” w Wilnie. W filmie dokumentalnym wyruszamy z bohaterką w podróż do jej rodzinnego domu w Dojlidach, w którym mieszkała z ciotką. Oglądamy znajome jej widoki zza okna i szkołę oraz wycięty wokół sad. Wspominamy wraz z nią Syberię, gdzie zesłany był wujek Antoni, pierwsze spotkania z teatrem, próby z maleńkim synem Edwardem, krótsze i dłuższe rozstania. Odwiedzamy „teatr Kiejzików”, który obecnie Lila Kiejzik tworzy ze wspaniałym zespołem, w skład którego wchodzi jej syn Edward. A może rodziną? Dokument o Lili Kiejzik stanowi jednocześnie opowieść o tym, jak teatr może stać się domem, który jednoczy różne dusze. To refleksyjny, spokojny spacer sentymentalny, poetycka podróż przez świat bohaterki.

VOD

Informacje kulturalne, 06.11.2024

Informacje kulturalne, 30.10.2024


FACEBOOK / / INSTAGRAM / YOUTUBE