Dwie części obsypanej nagrodami kultowej komedii z 1985 roku w reżyserii Janusza Majewskiego.
Część I
Rok 1918. Do garnizonu na węgierskiej prowincji przybywa nowy zastępca dowódcy, oberleutnant von Nogay. Austriak von Nogay jest służbistą, ktory chce uczynić z wielonarodowościowej zbieraniny dekowników doborową kompanię żołnierzy. Wśród szeregowców znajduje się też młody Polak Jan Kaniowski, zwany Kanią. Wraz z Węgrem Benedekiem planuje ucieczkę. Do dezerterów chce się również przyłączyć kancelista, wiedeński Żyd Haber, który dostarcza im czyste blankiety rozkazów wyjazdu, niezbędnych w podróży po monarchii austro - węgierskiej. Uciekinierzy potrzebują też pieniędzy. Kania zdobywa je podczas patroli, zatrzymując przyjezdnych bywalców restauracji oraz domu publicznego i odkrywając ich rzekome podobieństwo do poszukiwanych szpiegów. By uniknąć dalszych indagacji, szacowni obywatele płacą mu okup. Von Nogay daje się we znaki całej kompanii, szczególnie znęca się nad swoim ordynansem, włoskim jeńcem Baldinim. Z pomocą przyjaciół Kania srodze mści się na Nogayu. W noc ucieczki Haber wykrada blankiety dokumentów, podpala kartotekę kompanii i otwiera areszt, do którego trafił Kania. Płonąca kancelaria staje się sygnałem do zbiorowej dezercji. Do Kani, Benedeka i Habera dołączają Baldini i Chudej, symulujący idiotę drukarz z Pragi. Zaopatrzeni w odpowiednie papiery przyjaciele wsiadają do pociągu jadącego do Koszyc.
Część II
Po zdobyciu odpowiednich dokumentów znani z I cz. bohaterowie wsiadają do pociągu jadącego do Koszyc. Po krótkim pobycie Kania, Bendek, Haber, Baldini i Czech Hudej postanawiają wyruszyć do Budapesztu. W pociągu spotykają wesołego fotografa, który obiecuje im zafundować niezłą zabawę w Budapeszcie. Niebawem wszyscy chcą uciekać do Wiednia. Wachmistrz jednak udaremnia te plany i doprowadza do aresztowania dezerterów. Odbywa się sąd w rodzimym garnizonie. Rozprawę przerywa wiadomość o abdykacji cesarza. Oznacza to kres monarchii austro-węgierskiej. Wszyscy żołnierze mogą opuścić koszary i odjechać do domów.
„C.K. Dezerterzy” pojawili się na ekranach polskich kin w okresie komediowej „posuchy”. Film Janusza Majewskiego wypełnił dotkliwą lukę, która powstała w polskiej kinematografii, gdy na chwilę zamilkli Juliusz Machulski i Stanisław Bareja - spece od komedii.
Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia za reżyserię w 1987, „Złote Grono” dla Marka Kondrata na LLF w Łagowie w 1987 r., Złota Kaczka - nagroda tygodnika „Film” w 1986 r. Bijąca rekordy popularności ekranizacja powieści Kazimierza Sejdy. Filmowa farsa nawiązuje do nieśmiertelnych przygód dobrego wojaka Szwejka.
Na ekranie: Marek Kondrat, Wojciech Pokora, Wiktor Zborowski, Zbigniew Zapasiewicz, Leon Niemczyk, Mariusz Dmochowski, Krzysztof Kowalewski, Kalina Jędrusik, Zoltan Bezeredy.