Poetycki film Guzmána opowiada o świecie, który odchodzi na zawsze. Odsłania wielopłaszczyznową historię Chile z perspektywy morza: od rdzennych mieszkańców Patagonii po polityczne ofiary reżimu Pinocheta.
Woda to nie tylko H₂O. Woda ma pamięć, która potrafi zakonserwować wspomnienia. Ocean nosi w sobie historię całej ludzkości. Woda to także najdłuższa granica Chile. 2670 mil chilijskiego wybrzeża to największy archipelag świata. Są tu wulkany, góry i lodowce. Są również głosy rdzennych mieszkańców Patagonii, pierwszych angielskich żeglarzy oraz politycznych ofiar reżimu Augusto Pinocheta. Perłowy guzik to nie tylko poetycki obraz piękna natury, to też opowieść o świecie, który na oczach Chilijczyków odchodzi na zawsze. Z plemienia porozumiewającego się językiem kawaskar z najdalszych zakątków południa kraju, pozostało niewielu członków. Kobieta zapytana, jak w jej języku, języku kawaskar, określano Boga, odpowiada: „Boga u nas nigdy nie było”. Patricio Guzmán uchwyca ten wielopłaszczyznowy kontekst w swoim poetyckim filmie. Woda jest tu spajającym wszystko elementem i to właśnie przez nią przemawia historia Chile. Morze było niemym świadkiem zbrodni, które nigdy nie zostały w tym kraju publicznie rozliczone.
Film wchodzi do kin 22 lipca
PERŁOWY GUZIK / Chile, Francja, Hiszpania 2015, 82 min.
